Skąd wzięło się powszechne przekonanie, że pierwsza pomoc w napadzie drgawek to pchanie różnych przedmiotów między zęby poszkodowanego? 

Najpierw było powiedzenie „połknąć swój język”, obecne w wielu językach, a oznaczające tyle co zaniemówić, umrzeć, stracić przytomność. Na domiar złego w literaturze medycznej sformułowanie „połknąć język” było i jest używane do opisania co dzieje się w drogach oddechowych podczas utraty przytomności.* 

Potem, w XIX w. ktoś zapomniał o cudzysłowie. A że podczas napadu drgawek dochodzi często do utraty przytomności, to ktoś inny wymyślił, że w takim razie trzeba koniecznie wtedy wsadzić coś do ust poszkodowanemu, żeby nie połknął swojego języka. Ktoś jeszcze dodał, że to również świetna ochrona przed odgryzieniem języka. Zrobiło się zamieszanie, temat podchwycili autorzy powieści, reżyserzy filmów, producenci seriali, a nawet autorzy podręczników. Wkładanie między zęby patyczków, portfeli, klocków, czy Bóg wie czego stało się wiedzą powszechną i społecznie uświęconą. 

Skończyło się tak, że już pół wieku zajęło (a zajmie pewnie jeszcze więcej) przekonywanie społeczeństwa do porzucenia zwyczaju pchania komuś czegokolwiek do ust i skupienie się na chronieniu głowy. Bo połknięcie języka jest anatomicznie niemożliwe, a odgryzienie go praktycznie nie zdarza się podczas napadu drgawek.I tak oto obecnie, przez małe niedomówienie, trzeba robić kampanie informacyjne i powtarzać w każdych wytycznych, jamę ustną poszkodowanego zostawiamy w spokoju. 

*W skutek rozluźnienia się wszystkich mięśni, język opada na tylną ścianę gardła, a podniebienie miękkie się zapada, co powoduje niedrożność dróg oddechowych . Z tym, że na to jest bardzo prosta rada – udrożnienie dróg oddechowych przez odchylenie głowy do tyłu.